Sommige termen doen mijn oren spitsen, zoals deze. Terminaal klinkt wel heel definitief, heel eindig en vooral fataal. Het woord serieusheid doet mij de wenkbrauwen fronzen, om snel deze spieren weer te laten ontspannen. Want dat vormt rimpels en dat is zichtbare serieusheid!
Het is een term van Paul Iske, het hoofd van het Instituut voor Briljante Mislukkingen. Bij voorbaat al een geniale naam. Die stelt dat we tot ons 5elevensjaar open, creatief en nieuwsgierig zijn voor alles. Maar daarna gaat het bergafwaarts. We leren hoe het ‘heurt’ op school, thuis en in de maatschappij. We gaan ons voegen en volgens Iske is in ons 44e levensjaar het dieptepunt bereikt: terminale serieusheid. Huisje, boomje, beestje en verantwoordelijkheden drukkend op onze schouders. Het spelen en lachen is ons dan vergaan.
Hoe zit dat bij jou? Zit jij vast aan een huis met hypotheek en zou je eigenlijk vrijheid willen? Ga je van werk naar huis en plof je daarna als een zombie op de bank neer? Fantaseer je over een ander leven en stopt daarna plichtsgetrouw weer de was in de wasmachine? Zie je op LinkedIn je studiegenoot die wél succesvol is en jij niet?
Als dat zo is, adviseer ik je een keer te zakken. Zakken van je hoofd die dit allemaal bedenkt, naar je hart. De plek waar je ontdaan van alles weer kunt ervaren waar jij staat, wat jij wilt en waar jij blij van wordt. Misschien wel zo blij, dat je spontaan gaat huppelen, zingen of dansen. Inderdaad: als een kind zo blij. Wel een kind met een hypotheek, maar dat kan gewoon samen gaan. Je zult merken dat er direct ideeën komen opborrelen, jouw creativiteit krijgt weer de ruimte.
Dit alles bedenk ik me terwijl ik wandel. Als ik over een bruggetje loop, komt er een wit hondje me tegemoet. Zo’n schattig hondje met zo’n roze tongetje uit zijn mond: je zou hem zo in de speelgoedwinkel kunnen kopen! Ik moet enorm lachen om het vrolijke beestje dat op me af komt. ‘Heks!’ roept het baasje mijn kant uit. Ik ben even in de war over de woorden. ‘Laag blijven!’, roept het baasje nu het hondje toe als ze beiden vlak bij me zijn. Dit baasje had duidelijk geen last van terminale serieusheid bij het kiezen van de naam voor het hondje…