Een volle agenda heeft ze. Te vol, maar iets eruit kan echt niet. Verzuchtend zegt ze: ‘Ik moet zo veel van mezelf. Soms spreek ik met iemand af, terwijl ik er eigenlijk geen zin in heb.’ Dan komt zo’n agenda inderdaad wel vol. Ze is een gedreven persoon die overal inspiratie in vindt en daar grenzeloos in duikt. Wat in haar hoofd zit, gebeurt en laat ze niet los.
Maar dingen loslaten, is juist wat ze wil aanpakken met wandelcoaching. ‘Ik heb er verder fysiek geen last van hoor, maar ik heb het wel druk’.’ Als we wat langer in de natuur wandelen, valt de rust over haar heen en geeft ze aan dat ze in de avond eigenlijk niets meer kan. Ze is dan bekaf en ademt regelmatig hoog en snel.
We spreken over haar dilemma van vele ideeën willen uitvoeren versus de wens om los te laten. Als we in de natuur iets zoeken dat het doel vertegenwoordigt, wijst ze naar een eend. ‘Die dobbert daar maar, drijft een beetje op de wind en wiebelt af en toe met zijn pootjes.’ Het is een mooie metafoor voor het ultieme ontspannen. Ze blijft stilletjes even kijken naar de eend. Om daarna keihard in lachen uit te barsten en verontwaardigt te roepen: ‘Maar die eend doet écht helemaal niets! Dat kan toch niet!’ Ik constateer met een glimlach stilletjes dat er voer genoeg is voor een nieuwe wandeling.