Een prachtig stel hersens wandelt naast me. Die hersens zorgen voor veel successen. Toch brengt dit een verdieping lager – het niveau van het hart – niet veel voldoening met zich mee. Geen rust. Dansend naar de pijpen van de maatschappij die veel eisen stelt.
Haar wens is meer aan te voelen wat ze zelf wil doen. Bewust te zijn van haar eigen keuzes en niet geleefd te worden door haar agenda, omgeving en leidinggevenden. Waar start je dan?
Die vraag stelden we aan de natuur toen we daar liepen. Een vraag stellen? Eigenlijk stel je geen vraag. Maar vanuit je intentie van wat speelt, stel je je open voor wat zich aandient. Als vanzelf trekt iets je aandacht, waarbij je soms echt niet weet waarom het dát nu is. Een worm, een vlieg, een boom of een prachtige plant.
En zij? Zij wijst een bloem aan. Een hoge, ranke plant die bij de sloot staat en met haar schermbloemen danst in de wind. We observeren de plant. Een prachtige plant, maar die niet heel lekker ruikt. Ok, stinkt.
Ik ben altijd geraakt hoe treffend de antwoorden kunnen zijn als we ons open stellen dat we één zijn met de natuur. Zij wees Valeriaan aan, een oh zo heilzame plant om onze geest weer kalm te krijgen. Voor vandaag een uitnodiging om bewust te worden dat het goed is om het hoofd soms uit te zetten en de gedachtenstroom te laten voor wat het is. Hoezo de natuur als spiegel!