Buiten verwarmen de eerste lentestralen van februari de aarde. Binnen in mij is dat het signaal om de tuin in te gaan om te snoeien en op te ruimen. In de natuur zijn en het handwerk brengen mijn gedachten tot een rustpunt. In die rust valt mijn oog op een uitgebloeide hortensiabloem.
Als eerste ben ik verwonderd door de schoonheid die achterblijft. Alle kleur is uit de bloem vertrokken, maar een prachtig raamwerk van fijne nerven blijft over. ‘Hoe prachtig kan iets zijn terwijl het toch dood is’, bedenk ik mij. Het woord ‘dood’ is een trigger om mijn gedachten te laten gaan naar een recent overleden dierbare. Enerzijds een pijnlijke herinnering, welke direct die gevoelens weer boven brengt. Maar die verdwijnen direct ook weer door gevoelens van geluk. Ook al is die persoon er niet meer, de pracht die hij in ons leven bracht, blijft nog wel in herinnering. En ondanks zijn overlijden, gaat het leven door. Moeten wij door. Het leven is een aaneengesloten cyclus van loslaten en groeien.
In het dagelijkse leven hoeft niet iets niet daadwerkelijk dood te gaan, maar kan het loslaten van ingesleten patronen ook voelen als een afscheid of zelfs als rouw. Toch maken die uiteindelijk ruimte voor nieuwe patronen, waaruit weer iets moois kan ontstaan. Waar deuren dicht gaan, gaan andere deuren open. Net als in de natuur sterven bloemen af, maar verschijnen eronder alweer nieuwe knoppen.
De sleutel zit hem in het inzicht dat je ook anders naar mensen of situaties kunt kijken. Dan volgt de verandering snel. Deze boodschap gaf de natuur mij vandaag, waarbij de sleutels soms dus voor je neus liggen. Ik wandel graag met je mee om die te verhelderen.